Op 15 maart 2020 was het zover. Lock down! Deuren toe, geen geknuffel, reis of feest meer mogelijk.
We wachtten bang af of we HET zouden krijgen en van wie? We zochten krampachtig naar nieuwe manieren om familiebanden en vriendschappen virtueel te onderhouden. De avondklok werd zowaar ingesteld, believers en non-believers gingen elkaar toen al te lijf, zoals ze het nu nog steeds durven doen.
Globalisering werd een vies woord, nationalisme ging viraal en de mensen stierven bij bosjes... Eerst in Italië, later de UK of de USA, maar ook bij ons. Machteloos waren we en machteloos voelen we ons ook vandaag. Maar in al die ellende, schitterden ook lichtpuntjes van solidariteit, heldhaftigheid en genegenheid.
Een pluim voor de zorgsector, anders gezegd: voor elke man en vrouw die onbaatzuchtig, elke dag opnieuw, het gevaar trotseerde in de meest oncomfortable omstandigheden, zonder verpinken tot ze er bij neervielen, mentaal en soms fysiek kapot.
Een opsteker voor eenieder die in al die ellende ook solidariteit liet bestaan, van een individu tot organisaties die zich onbaatzichtig in hebben gezet en dat vaak nog steeds doen. Zo ook bij Rotary, op het niveau van de club, of individueel, naar eigen inzicht en vermogen.
Wij dragen ons steentje bij en zullen dat nadien ook verder doen. Ondertussen zoomen wij er ook maar wat op los. Omdat het moet!
Nog even volhouden, moed inspreken, volharden en met mildheid de toekomst tegemoet zien. O ja... straks die ene kaars uitblazen... maar wel met een mondmasker!
